ثانیه ها بدون هیچ رحمی به من و تو و به هیچ کس دیگه ای، با چنان جدیتی راهشو رو به فردای آدما باز
می کنه که حتی به نگاه های به هم گره خورده هم فرصتی نمی ده. حتی اجازه به موندن یه پسرک کنار بستر آرام مرگ مادرشو هم نمی ده وقتی شبا برای راحتی بچه اش تا صبح درد نامردی این مردم سراپا دروغو تحمل می کنه. و حتی به درخت اجازه وداع با برگ ، که یه عمر بال وپرش داد ولی نتونست درس ایستادگی جلوی وحشت و سرمارو بهش بده، نداد.
برگ زرد پایین و پایینتر اومد تا به سر مردی از جنس انسان خورد، اما با عطری بدون کوچکترین ریا و تزویر، که فرق داشت با همه عطرایی که برگ و درخت توی عمرشون از عاشق ومعشوقای فراری پناه آورده به
سایه شون حس کرده بودن.طعم خوش خستگی از ذره ذره وجود مرد پیدا بود. اما وقتی دستای سرد و خشکشو لمس کرد تا به زمین یکسره سفید از برف برسه دیگه فهمید عطر آشنا از چوب تبری که برای نبودن اون اومده بود، بوی معشوقه فصل گرم بود که تازه داشت لونه دوتا کلاغ پیر میشد که بی سر پناه بودن. اما دیگه نه عشقی هست،نه درختی، نه مادری، نه لونه ای و نه کلاغی و نه قرار که اون دیگه باشه. فقط وفقط تبر مونده و حسرت داغ هرچی که رفت.
ثانیه های قرمز میگذرن، تو هنوز لبریز از غرور به چشم معصوم کودک دوره گرد نگاه نمیکنی که شاید پایه های
غرورت سستر از اون باشه که تاب یه نگاه ملتمس دخترک رو داشته باشه. التماسی نه برای تو و پول تو، بلکه
برای تو و مهربونیت که بهش بخندی تا اونم بهت بخنده. ویا شایدم برای کمک به تو که مثل خودش محتاجی،
(حتی محتاجتر از اون) به ثانیه هایی که میگذرن و هیچ قیمتی برای اون ندارن. حالا اگه میتونی ازش التماس
ثانیه هاشو بکن!
در اضطراب دست های پر
آرامش دستان خالی نیست
-خاموشی ویرانه ها زیباست...
(فروغ فرخزاد)
ادامه دارد.
شاید تو این روزای پر از گرمی و پرتر از داغیه سختی های زندگی، سلام یه غریبه کمتر جایی تو نگاه این همه آدم گرمازده داشته باشه. یا شایدم آدمای عصر امروز دیگه وقت دیدن و شنیدن این سلاما رو ندارن چه برسه به اینکه بخوان جواب سلام ادمارو بدن. یا شایدم ماماناشون گفتن جواب سلام غریبه ها رو حتی تو بلاگ هم نباید بدن! یا...
اما سلام ، اونم به سردیه چهره تک تک غریبه هایی که مثل فانوسکای خاموش هر روز منتظر صبحن تا مجبور به روشنی نباشن. سلامی به بی روحی چهره من وقتی توی لحظه های گم این شهر انسانی، توی چشمای تو نگاه می کنم. و سلامی به وسعت دوری من از تو یا شایدم دوری تو از خودت یا شایدم دورتر از این حرفا!!
دارم می نویسم اما اول قصه رو ، از انتهای بی تمام زندگی خودم و تو شروع کردم، از جایی که نه تو و نه من فکر نمی کردیم یه روز پا توش بزاریم. شاید ته زندگیتو دیدن برات سخت باشه ، برای منم بوده و هست ، اما می دونم شب که میشه دیگه میتونم لااقل به جای زل زدن تو چشمای غریبه ها، تو چشمای غریب خودم نگاه کنم. وقتی خوب نگاه کنی ته زندگیه یه روزتو کامل می بینی، می بینی که حتی تو روزای شادت بازم چشمات باهات غریبن.
نه، اینطوری نیست که همیشه جلوی خودم کم بیارم، اما وقتی میارم حسابی میارم.
نگاه آدما مثل خود آدما هر روزش یه رنگ جدید داره. به امید اینکه بهروزی و کامیابی تک رنگ هر شب نگاهتون باشه. شباتون پر از ستاره...
گرچه شب تاریک است
دل قوی دار ، سحر نزدیک است...
