شاید تو این روزای پر از گرمی و پرتر از داغیه سختی های زندگی، سلام یه غریبه کمتر جایی تو نگاه این همه آدم گرمازده داشته باشه. یا شایدم آدمای عصر امروز دیگه وقت دیدن و شنیدن این سلاما رو ندارن چه برسه به اینکه بخوان جواب سلام ادمارو بدن. یا شایدم ماماناشون گفتن جواب سلام غریبه ها رو حتی تو بلاگ هم نباید بدن! یا...
اما سلام ، اونم به سردیه چهره تک تک غریبه هایی که مثل فانوسکای خاموش هر روز منتظر صبحن تا مجبور به روشنی نباشن. سلامی به بی روحی چهره من وقتی توی لحظه های گم این شهر انسانی، توی چشمای تو نگاه می کنم. و سلامی به وسعت دوری من از تو یا شایدم دوری تو از خودت یا شایدم دورتر از این حرفا!!
دارم می نویسم اما اول قصه رو ، از انتهای بی تمام زندگی خودم و تو شروع کردم، از جایی که نه تو و نه من فکر نمی کردیم یه روز پا توش بزاریم. شاید ته زندگیتو دیدن برات سخت باشه ، برای منم بوده و هست ، اما می دونم شب که میشه دیگه میتونم لااقل به جای زل زدن تو چشمای غریبه ها، تو چشمای غریب خودم نگاه کنم. وقتی خوب نگاه کنی ته زندگیه یه روزتو کامل می بینی، می بینی که حتی تو روزای شادت بازم چشمات باهات غریبن.
نه، اینطوری نیست که همیشه جلوی خودم کم بیارم، اما وقتی میارم حسابی میارم.
نگاه آدما مثل خود آدما هر روزش یه رنگ جدید داره. به امید اینکه بهروزی و کامیابی تک رنگ هر شب نگاهتون باشه. شباتون پر از ستاره...
گرچه شب تاریک است
دل قوی دار ، سحر نزدیک است...
